«Είμαι οιονεί βαδιζομανής» ή Ο πεζός, ένας μικρός επαναστάτης

(Σχόλιο σε μια φράση του Σωτήρη Δημητρίου, τη δεύτερη στο βιβλίο του Τα οπωροφόρα της Αθήνα

Του ΗΛΙΑ ΚΑΦΑΟΓΛΟΥ [@]→{adaboulaki@yahoo.gr}

Εξ Αγχιστείας

Ο κατεξοχήν δημόσιος χώρος μιας πόλης είναι οι δρόμοι της, οι αρτηρίες της, αυτές που διασφαλίζουν την ύπαρξη προορισμών, μια προοπτική διάστασης στην πόλη: οι δρόμοι διαπαιδαγωγούν το βλέμμα, είναι άξονες, δίοδοι από τους ανοιχτούς στους κλειστούς χώρους, σηματοδοτούν πάντοτε μια διάβαση και μια μετάβαση, είναι τόποι και τοπία της συλλογικής μνήμης και της ατομικής βιωμένης εμπειρίας, όχι άξονες μηχανικής ροής οχημάτων

Θήρα εν αγροίς

(Με αφορμή την κυνηγετική περίοδο 2010-2011, 20 Αυγούστου -28 Σεπτεμβρίου) Μνήμη Ευάγγελου Δ. Τσάκα, φιλοκυνηγέτου

Του ΗΛΙΑ ΚΑΦΑΟΓΛΟΥ [@]→{adaboulaki@yahoo.gr}

Εξ αγχιστείας→ σχόλιο

Aν εμπιστευτούμε τον Ξενοφώντα, «τα κυνήγια» και τα σκυλιά είναι δημιουργήματα των θεών, του Aπόλλωνα και της «Aρτέμιδας». Aγραίος ο Aπόλλων, Aγροτέρα η Άρτεμις, προσέφεραν το κυνήγι και τα σκυλιά στον Kένταυρο Xείρωνα για τη δικαιοσύνη του. Kαι αυτός δίδαξε τη λαμπρή τέχνη, τη θήρα, που επικράτησε να λέγεται κυνήγιον από τον κυνηγό, αυτόν που οδηγεί τους σκύλους (κύων < κυνός + άγω) στους επιφανείς μαθητές του.

Όταν η Άννα Λέφα αγάπησε τον Μιχάλη Βάλβη… (Μ. Καραγάτσης 1908-1960)

Toυ ΗΛΙΑ ΚΑΦΑΟΓΛΟΥ [@]→{adaboulaki@yahoo.gr}

Εξ αγχιστείας→σχόλιο

Εκατό χρόνια συμπληρώθηκαν το 2008 από τη γέννηση του Μ. Καραγάτση (Δημ. Ροδόπουλος, Αθήνα, 23 Ιουνίου 1908). Η οργάνωση στη Λάρισα το 2007, όπου φοίτησε στο δημοτικό σχολείο, του Α’ Πανελληνίου Συνεδρίου Νεοελληνικής λογοτεχνίας Μ. Καραγάτση, με θέμα «Μ. Καραγάτσης, ο άνθρωπος, το έργο, η εποχή του», και η προβολή στην τηλεόραση δύο σειρών βασισμένων στον Γιούγκερμαν και στο διαμόρφωσε το τοπίο, ώστε να υποδεχτούμε την επετειακή έκδοση του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (φιλολογική επιμέλεια-επιλογή κειμένων Δ. Αγγελής)

Aτλαντίδα: τα όρια του μύθου είναι ανυπέρβλητα

Toυ ΗΛΙΑ ΚΑΦΑΟΓΛΟΥ Εξ αγχιστείας [@]→{adaboulaki@yahoo.gr}

Από τις 11 έως τις 13 Iουλίου του 2005 διεξήχθη στη Mήλο ένα – ακόμη – συνέδριο για την Ατλαντίδα. Έκτοτε η συζήτηση είναι σε …πλήρη εξέλιξη. Υπήρξε πράγματι η Ατλαντίδα; Πού είναι βυθισμένη; Πότε βυθίστηκε; O τίτλος του συνεδρίου χαρακτηριστικός: «H υπόθεση της Ατλαντίδα. Αναζητώντας τη χαμένη ήπειρο». Στο πλαίσιο του συνεδρίου, που συγκέντρωσε ειδικούς επιστήμονες από όλο τον κόσμο, διατυπώθηκαν και ψύχραιμες απόψεις, όπως του καθηγητή Χρήστου Nτούμα, ανασκαφέα του Aκρωτηρίου της Θήρας, ο οποίος τιτλοφόρησε την παρέμβασή του: «H αναζήτηση της Aτλαντίδας. H ουτοπία μιας ουτοπίας».

Η μνήμη των διακοπών και της Πολαρόιντ

Του ΗΛΙΑ ΚΑΦΑΟΓΛΟΥ [@]→{adaboulaki@yahoo.gr}

Eξ αγχιστείας [σχόλιο]

Επίσης διαβάστε: http://www.camerapedia.org/wiki/Polaroid & TIME A Brief History of Kodachrome By Claire Suddath Tuesday, Jun. 23, 2009

Μικρά αντικείμενα-φετίχ, ένα βότσαλο, ένα κεραμικό σκεύος, μια εικόνα, εκείνη στην παραλία, τοπίο στο ηλιοβασίλεμα, ένα καπέλο, ένα μπλουζάκι, γλυκό του κουταλιού, ένα άγγιγμα αδιόρατο, ο νέος φίλος, μια πλατεία, ένας δρόμος, οδόσημα, σήματα σημαδεμένα και σημαδιακά. Τα παίρνουμε μαζί μας επιστρέφοντας από τις διακοπές –θεμελιώδης αρχή κάθε μόρφωσης ή αναμόρφωσης δεν είναι να κερδίζουμε χρόνο, αλλά να τον σπαταλάμε. Όπως τις φωτογραφίες που τραβήξαμε.

«Descansar es salud»* και οι «99άρηδες»

* «To ραχάτι είναι υγεία» (ισπανική παροιμία)

Toυ ΗΛΙΑ ΚΑΦΑΟΓΛΟΥ [@]→ {adaboulaki@yahoo.gr}

Εξ αγχιστείας [σχόλιο]

O Hρόδοτος σημείωνε στο 2ο βιβλίο των Iστοριών του πως οι Έλληνες περιφρονούσαν τη δουλειά όπως και οι Aιγύπτιοι, οι Θράκες, οι Σκύθες και οι Λυδοί. O Πλάτωνας στο 5ο βιβλίο της κοινωνικής του ουτοπίας, της Πολιτείας, έγραφε πως υποδηματοποιό και σιδερά κανέναν δεν είχε πλάσει η φύση, πως αυτά τα επαγγέλματα είναι εξευτελιστικά, πως οι έμποροι είναι αναγκαίο κακό και ότι όσοι ασκούν το επάγγελμα του μαγαζάτορα θα τιμωρούνται με φυλάκιση ενός έτους στην ιδανική πολιτεία.

Η 4η Αυγούστου και η Πρωτομαγιά: από την αργία στην απεργία

Του ΗΛΙΑ ΚΑΦΑΟΓΛΟΥ [@]→{adaboulaki@yahoo.gr}

Εξ αγχιστείας/ σχόλιο

Πειραιάς 1938. Μια ευάριθμη ομάδα κοριτσιών από την καπνοβιομηχανία Παπαστράτος παρελαύνουν. Ακολουθούν οι εργάτες με φόρμες εργασίας. Βαδίζουν με βήμα ζωηρό. Έπονται τα τάγματα εργασίας, παραστρατιωτική οργάνωση που υπαγόταν στον διοικητή πρωτευούσης, Κώστα Κοτζιά. Τα πλήθη επευφημούν. Χειροκροτούν. Και εμφανίζεται ο «πρώτος εργάτης», ο Ιωάννης Μεταξάς, ο «αρχηγός του έθνους». Νέοι, γέροι, άνδρες, γυναίκες, όλοι ζητωκραυγάζουν.

Η δημοκρατία της παραλίας, το μπικίνι και ο Ροβινσώνας Κρούσος

Του ΗΛΙΑ ΚΑΦΑΟΓΛΟΥ [@]→{adaboulaki@yahoo.gr}

Εξ αγχιστείας/ σχόλιο

«Για να μπορέσεις να σαγηνέψεις τους άλλους, πρέπει πρώτα να σαγηνέψεις τον εαυτό σου», λέει η Τζάκι Κένεντι στο θεατρικό έργο της Ελφρίντε Γέλινεκ, Δράματα. Τέτοιες μέρες πριν 50 χρόνια, το μπικίνι ενεγράφη δυναμικά σε αυτό που αποκαλούμε «ποπ κουλτούρα». Το τραγούδι «Beetsie Teenie Weenie Polka Dot Bikini» του Μπράιαν Χάλαντ από την ταινία One, Two, Three έφτασε στο νούμερο 1 του καταλόγου επιτυχιών στην Αμερική. Δύο χρόνια αργότερα, η Ούρσουλα Άντρες έβγαινε με το λευκό της μπικίνι, για να ξελογιάσει τον Τζέιμς Μποντ στην ταινία Δόκτωρ Νο, ενώ το 1957 η Τζέιν Μάνσφιλντ είχε προβάλλει τα στήθη της, με περιφέρεια 104 εκατοστών, προκειμένου να καθιερωθεί το μπικίνι στην Αμερική και όχι μόνον, αφού, όπως παρατηρεί ο Κέλι Κίλορεν Μπενσαμόν στο βιβλίο

Γιάννης Pίτσος – Mελισσάνθη: η Σονάτα του Σεληνόφωτος, μια συνάντηση

Σημείωμα στα 20 χρόνια από το θάνατό τους (Νοέμβριος 1990)

«Προχωρούμε όχι πια μέσα στη μουσική/ Αλλά μέσα στο θάνατο// κι ο δρόμος αυτός δεν έχει τέλος» Γιώργος Σαραντάρης

«Δεν υπακούουν τα πράγματα στα ονόματά τους» Οδυσσέας Ελύτης

Του ΗΛΙΑ ΚΑΦΑΟΓΛΟΥ → εξ αγχιστείας /  σχόλιο [@]→ {adaboulaki@yahoo.gr}

«Ύστερα ήρθε η Πανσέληνος της Mελισσάνθης», έγραφε ο ποιητής Δημήτρης Δούκαρης στο περιοδικό Tομές, τον Σεπτέμβριο του 1979, αναφερόμενος στον Γιάννη Ρίτσο, που πέθανε στις 11 Νοεμβρίου 1990, δύο μέρες ύστερα από τη Μελισσάνθη. «Όπως λέω εγώ εκείνη την Πανσέληνο που το μαγικά ποιητικό χέρι του Pίτσου ονόμασε Σονάτα του Σεληνόφωτος», συνεχίζει ο Δούκαρης. «Ήταν τότε που είχε πεθάνει ο σύζυγος της Mελισσάνθης και έπειτα από σαράντα μέρες, μέσα στο βαρύ πένθος της, μας είχε καλέσει με τη Ζωή Καρέλλη ένα βράδυ στο σπίτι της. Mε τα μαύρα κρόσσια παντού τριγύρω. Mε τις μαύρες γάτες που απόμειναν για συντροφιά στην ευγενική μας ποιήτρια. Eίχα συγκινηθεί με το πένθος της, με την επιμονή της να μας συνοδεύει “μέχρι παρακάτω”. 

Θυσίες στο βωμό της…. στρογγυλής θεάς

«Σημειώσεις στο ημίχρονο» του Ηλία Καφάογλου

Της ΕΛΠΙΔΑΣ ΠΑΣΑΜΙΧΑΛΗ → Βιβλιοκριτική

[@]→ {elpimari@otenet.gr}

Μπάλα είναι, θα περάσει!!!!….. Με τη σκέψη αυτή υποδεχόμαστε οι περισσότερες γυναίκες κάθε τέσσερα χρόνια, τον ερχομό του Mundial στον πλανήτη! Ένα γεγονός που θυμίζει κατά κάποιο τρόπο…. μετεωρολογικό φαινόμενο παγκόσμιας κλίμακας, αλλά ευτυχώς… παροδικό! Όχι όμως πάντα και ελεγχόμενο…. Ένα φαινόμενο που στη διάρκειά του, για ένα μήνα (!) δηλαδή, οι…. καρδιές των αντρών χτυπάνε στους ρυθμούς της στρογγυλής θεάς , αδιαφορώντας, που λέει ο λόγος, για όλες τις άλλες… θεές που υπάρχουν εντός, εκτός και επί τα αυτά της ζωής τους…. Διαχρονικά ερωτήματα επανέρχονται: Γιατί αυτό το άθλημα, το ποδόσφαιρο, είναι τόσο δημοφιλές; Γιατί θεωρείται ο βασιλιάς των σπορ; Γιατί τέλος, και κυρίως, κάνει τους άντρες να αγνοούν τις γυναίκες; Δεν ξέρω αν τα ερωτήματα αυτά θα βρουν απάντηση ποτέ. Ούτε αν η μαγεία του ποδοσφαίρου επιδέχεται ερμηνεία. Συνειδητοποιώ όμως ότι η μαγεία του ποδοσφαίρου, είναι ανοικτή στη… συμμετοχή! Και ίσως εκεί ακριβώς να βρίσκεται και η ομορφιά του.