[Αφιέρωμα: ΑΤΙΑ με σχέδια των Γερμανών]
→Επίσης διαβάστε: Η παραγνωρισμένη ιδιοφυία του Νίκολα Τέσλα
Του ΧΡΗΣΤΟY ΠΡΟΥΚΑΚΗ → έρευνα/ πειραματικές τεχνολογίες
Επί πολλές δεκαετίες πυροδοτούν σχόλια με φανατικούς υποστηρικτές και πολέμιους. Όλοι έχουν να καταθέσουν την επιχειρηματολογία τους για τα άγνωστης ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα ή τους ιπτάμενους δίσκους όπως έχουμε συνηθίσει να τους περιγράφουμε. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων ασχολούνται συστηματικά θέλει να πιστεύει ότι τα ΑΤΙΑ προέρχονται από μακρινούς κόσμους με επιβάτες εξωγήινες οντότητες. Όμως συγκριτικά πολλοί λιγότεροι φαίνεται να έχουν ασχοληθεί με κάτι πολύ πιο χειροπιαστό και διερευνήσιμο. Τους ιπτάμενους δίσκους που αρχικά ανέπτυξαν οι Γερμανοί, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, και ύστερα με την διασπορά γνώσεων και επιστημόνων, εικάζεται και ότι ενεπλάκησαν άλλες χώρες, όπως οι ΗΠΑ, η πρώην Σοβιετική Ένωση, ο Καναδάς, η Γαλλία, ενδεχομένως και άλλα κράτη.
Η άποψη που θέλει του Γερμανούς να έχουν προχωρήσει πολύ στην ανάπτυξη πτητικών μηχανών πέρα από την συμβατική θεώρηση και τεχνολογία έχει τη βάση της σε πολλές αναφορές. Όσο και αν πέπλο μυστηρίου καλύπτει κάτι τόσο σοβαρό και σημαντικό κατά καιρούς έρχονται στην δημοσιότητα άρθρα, σχόλια, σκίτσα και ορισμένες αμφισβητούμενες φωτογραφίες για τους γερμανικούς ιπτάμενους δίσκους. Μάλιστα μερικά από αυτά είναι τόσο λεπτομερειακά ώστε εύκολα παραπέμπουν στη σκέψη ότι προήλθαν από εξαιρετικό επιτελείο επιστημόνων που θέλησε να ξεπεράσει τις αδυναμίες που είχαν οι τεχνολογίες της εποχής.
Η στρατηγική των Γερμανών
Το ουσιαστικά αναμφισβήτητο είναι ότι οι Γερμανοί επεδίωκαν να σχεδιάσουν πρωτοποριακές ιπτάμενες μηχανές ότι και αν σημαίνει αυτό. Άλλωστε το γεγονός ότι είχαν προχωρήσει στην μελέτη αεριωθούμενου πολεμικού σκάφους καταδεικνύει την αγωνία τους να ρίξουν στις μάχες εξελιγμένα όπλα. Ως ενδεικτικές περιπτώσεις τεχνολογικής εξέλιξης αναφέρονται τα αεροσκάφη Messerschmitt Me 262, Horten Ho 229, και οι πύραυλοι V1 και V2 που θεωρείται ότι έθεσαν τις βάσεις για την εξερεύνηση του διαστήματος.
Στη επιχειρηματολογία αυτή λοιπόν φαίνεται να εντάσσονται και όλα τα στοιχεία που αναφέρονται στους γερμανικής κατασκευής ιπτάμενους δίσκους. Και ακόμη το γεγονός ότι είχε επιλεγεί μια ηθελημένη διασπορά επιστημονικών δυνάμεων, που παρά το γεγονός ότι είχαν κοινό στόχο και εποπτεία, φαίνεται ότι εργάζονταν μεμονωμένα. Ουσιαστικά δηλαδή το ζητούμενο ήταν η καλύτερη δυνατή πρόταση ανεξαρτήτως ομάδας αφού όλα εξετάζονταν στα πεδία των δοκιμών.
Ανεξάρτητα από το ποσοστό επιτυχίας και του ενδεχόμενου ταύτισης φημολογίας, αναφορών και πραγματικών γεγονότων οι Γερμανοί είχαν αποδυθεί σε αγώνα δρόμου για να την ανάπτυξη των νέων πτητικών μηχανών. Αυτό σήμαινε επιλογή πρωτοποριακών λύσεων, αντισυμβατικές για τα δεδομένα της εποχής τεχνικές λύσεις, ιδιαίτερα εξελιγμένους κινητήρες ή και άλλα συστήματα προώθησης.
Επίσης μελέτη νέων υλικών, κυρίως για την αντιμετώπιση της υψηλής θερμοκρασίας, που εθεωρούντο πολύ εξελιγμένα για την περίοδο του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και βεβαίως εξαντλητικές δοκιμές με αντίπαλο τις περιορισμένες πρώτες ύλες, και τον χρόνο που έδειχνε να κυλάει ανάποδα για τις Γερμανικές δυνάμεις. Μάλιστα στο αγώνα αυτό συνεργάζονταν στενά με τους συμμάχους τους Ιταλούς και Ιάπωνες. Θεωρούσαν δε πως αν κατάφερναν εγκαίρως να ρίξουν στα μάχη τις καινούργιες μηχανές τους πιθανόν η πλάστιγγα της έκβασης του Πολέμου να έγερνε προς το μέρος τους.
Τι έψαχναν οι Σύμμαχοι
Πρακτικά ίσως ποτέ να μην γίνει απόλυτα γνωστό πόσο ακριβώς προχώρησαν οι Γερμανοί στην σχεδίαση ιπταμένων δίσκων ούτε σε ποιους ακριβώς κατέληξαν τα σχέδια και τα υλικά. Ωστόσο τίποτα δεν εμποδίζει να δεχτούμε ότι οι Συμμαχικές δυνάμεις έσπευσαν να περισυλλέξουν οτιδήποτε επιστημονικά αξιόλογο, μηδέ εξαιρουμένων και των επιστημόνων.
Επομένως με βάση το δεδομένο αυτό τόσο οι Αμερικάνοι όσο και Ρώσοι, γνωρίζοντας ήδη το επίπεδο της τεχνολογικής εξέλιξης των Γερμανών μέσα από τις πληροφορίες των υπηρεσιών τους, έσπευδαν να σαρώσουν τα εδάφη και τις περιοχές που καταλάμβαναν για οτιδήποτε θα θεωρείτο χρήσιμο για την στρατιωτική τους βιομηχανία. Και προφανώς δεν υποχρεώνονταν από κανένα να ανακοινώσουν τι ακριβώς εντόπιζαν, ούτε τι έπαιρναν υπό την κατοχή τους.
Οι συνθήκες της εποχής, και όχι μόνον, επέβαλαν άκρα μυστικότητα. Πόσο μάλλον για ένα πρότζεκτ, όπως οι ιπτάμενοι δίσκοι, που διαξιολογημένα θεωρήθηκε και παραμένει επτασφράγιστο κρατικό μυστικό. Οι λόγοι λίγο πολύ είναι προφανείς. Όλες οι ισχυρές δυνάμεις της εποχής ήθελαν να διασφαλίσουν εξαιρετικά προηγμένη τεχνογνωσία για μελλοντικά απόρρητα προτζεκτ που θα τις καθιστούσαν στρατιωτικά πρωτοπόρες στον μετέπειτα ακήρυκτο πόλεμο, όπως άλλωστε αποδείχθηκε κατά την ψυχροπολεμική εποχή.
Για παράδειγμα σκεφθείτε σκάφη με εξαιρετικές πτητικές ιδιότητες, όπως πολύ μεγάλη ταχύτητα αναρήχησης και ακαριαίους ελιγμούς, σαφώς δηλαδή πέραν των συμβατικών, που θα μετέφεραν σε μεγάλο ύψους ή και σε τροχιά πυρηνικά όπλα έτοιμα προς χρήση. Ανεξάρτητα από αυτό αναφέρεται ότι η Lockheed Corp. και η Corvair ασχοληθήκαν πολύ σοβαρά με την κατασκευή παρόμοιων σκαφών, επίσης και η AVRO Canada. Aπο το παιχνίδι δεν έλειψαν ούτε και οι Ρώσοι που εικάζεται ότι μετέφεραν στην πρώην ΕΣΣΔ ένα από τους κορυφαίους Γερμανούς επιστήμονες στο χώρο αυτό.
Τι είδαν οι πιλότοι
Επιστρέφοντας στο θέατρο του πολέμου θα βρούμε αναφορές πιλότων σε παράξενα σκάφη που πετούσαν με υψηλές ταχύτητες, επίσης που ανυψώνονταν σε ελάχιστο χρόνο και σε κάποια ακόμη που φωτοβολούσαν παράξενα. Το περίεργο βέβαια είναι σχετικό γιατί θα μπορούσε να ήταν ισχυρός ιονισμός των μορίων του αέρα γύρω τους λόγω της λειτουργίας κάποιου προηγμένου συστήματος ή ακόμη και του μηχανισμού προώθησης.
Οι θεάσεις των σκαφών αυτών αποδίδονται κυρίως στους πιλότους των συμμαχικών αεροπλάνων με την πρώτη να καταγράφεται τον Νοέμβριο του 1944 σε μια επιδρομή κατά της Γερμανίας. Δηλαδή θεωρητικά μέσα στην περίοδο που αναφέρονται οι δοκιμές.
Τότε υποστηρίχθηκε ότι οι πιλότοι είδαν κυκλικά φωτεινά αντικείμενα να τους ακολουθούν. Μάλιστα μαρτυρίες των πληρωμάτων επισήμαναν πως η πορεία τους παρέπεμπε σε διακυβέρνηση από νοήμονα οντά τα οποία όμως δεν παρατήρησαν. Προς στιγμή θεωρήθηκε ότι το γεγονός αφορούσε μόνον τους πιλότους των συμμάχων, ωστόσο έρευνες των στρατιωτικών υπηρεσιών πληροφοριών αποκάλυψε ότι παρόμοια εμπειρία είχαν και πιλότοι του Άξονα. Μάλιστα αναφέρεται ότι οι θεάσεις φαίνεται να είχαν αρχίσει πολύ νωρίτερα, τον Σεπτέμβριο του 1941, στον Ινδικό Ωκεανό. Το ενδιαφέρον είναι ότι παρουσιάζονταν σχετικές διαφοροποιήσεις στις αναφορές ανάλογα με την γεωγραφική ζώνη.
Η ονομασία Foo Fighters άτυπα κατοχυρώθηκε για τα μυστηριώδη σκάφη. Η μαζική μαρτυρία αποδίδεται στην US 415the Night Fighter Squadron που εντόπισε τις πρώτες ανεξήγητες ενδείξεις στα ραντάρ της. Αρχικά έγιναν κάποιες υποθέσεις όπως για παράδειγμα ότι μπορεί να ήταν πολύ φωτεινά αντικείμενα στο έδαφος που αντανακλούσαν στο εσωτερικό των αεροπλάνων κατά την διάρκεια των νυκτερινών πτήσεων ή μέσω του κοκπιτ ενδεχομένως να προβάλλονταν στο χώρο έξω από το σκάφος.
Κάποιοι μίλησαν ακόμη και για την πιθανότητα βίαιων εκφορτίσεων στις πτέρυγες των αεροπλάνων. Στο παιχνίδι των υποθέσεων πρόσθεσαν ακόμη και το γερμανικό τζετ Messerschmitt ΜΕ 163 Comet που αναπτύσσονταν από ομάδα ειδικών. Ομως το σκάφος αυτό δεν είχε μεγάλη ακτίνα δράσης ούτε και διέθετε εξοπλισμό για νυχτερινή πτήση. Επίσης με το θέμα ασχολήθηκαν και στρατιωτικοί ψυχολόγοι προκειμένου να διερευνηθεί το ενδεχόμενο παραισθήσεων ή άλλων σχετικών καταστάσεων.
Ένα βήμα εμπρός οι Γερμανοί
Για λογούς που πιθανόν να είναι ευνόητοι οι Γερμανοί έστρεψαν εγκαίρως την προσοχή τους στις πτητικές δυνατότητες της λεγόμενης κυκλικής πτέρυγας, τον προπομπό δηλαδή των ιπτάμενων δίσκων. Με μια πολύ γενική προσέγγιση η σκέψη ήταν να δώσουν τη δυνατότητα σε δισκοειδή σκάφη να αναρυχώνται κατακόρυφα και ύστερα να πετούν με πολύ υψηλή ταχύτητα. Επίσης λόγω της σχεδίασης θα είχαν και μεγάλα περιθώρια αποτόμων ελιγμών που δεν διαθέτουν τα συμβατικά αεροπλάνα. Τα διαθέσιμα μέσα της εποχής προσέφεραν αρχικά εμβολοφόρους κινητήρες και στη συνέχεια τζετ.
Και στις δυο περιπτώσεις εξοπλισμού με κινητήρες βασικό χαρακτηριστικό ήταν μια συνήθως μεγάλη έλικα οριζόντια τοποθετημένη και με ελεγχόμενη κλίση των πτερυγίων της, η οποία τους έδιδε την δυνατότητα να μετεωρίζονται. Βεβαίως εάν λειτουργούσε ένα τεχνητό πεδίο που θα εξουδετέρωνε την βαρύτητα θα ήταν η καλύτερη δυνατή λύση. Σχετική πρόταση αποδίδεται σε μια από τις ιδέες του Νίκολα Τέσλα για κάτι παρόμοιο με τη χρήση πολύ ισχυρού ηλεκτρικού πεδίου ωστόσο δεν αναφέρεται συσχέτιση με τα σχέδια των Γερμανών.
Σε αυτή την ομολουγομένως πολύ σημαντική προσπάθεια στην οποία είχαν άμεση εμπλοκή κορυφαία στελέχη του Γ’ Ράιχ αναφέρονται τέσσερα σημαντικά ονόματα επιστημόνων. Είναι οι Rudolf Schriever, Klaus Habermohl, και ο Ιταλός Giuseppe Bellonzo με συντονιστή τον Richard Miethe.
Στην ομάδα αυτή άτυπα θα πρέπει να εντάξει κανείς και τον προικισμένο Viktor Schauberger ο οποίος παρ’ ότι αυτοδίδακτος ενεπλάκη ενεργά στη σχεδίαση ιπταμένων δίσκων για τη Γερμανία και μάλιστα διατύπωσε πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις για ένα πρωτοποριακό τρόπο προώθησης τους χωρίς συμβατικούς εμβολοφόρους και τζετ κινητήρες.
Πάντως για την ιστορία η κατασκευή του πρώτου ιπτάμενου δίσκου αποδίδεται στον αγρότη και ερασιτέχνη αεροναυπηγό Arthur Sack ο οποίος τον παρουσίασε στις 27 και 28 Ιουνίου στη Λειψία. Είχε διάμετρο 125 εκατοστά, βάρος 4,5 κιλά, και κατασκευάσθηκε για τις ανάγκες διαγωνισμού πρωτότυπων πτητικών μηχανών.
Αν και δεν πέτυχε το επιδιωκόμενο προχώρησε στην κατασκευή παρόμοιων σκαφών μέχρι και του σημείου ο ιπτάμενος δίσκος του με κωδικό AS 6, να έχει κανονικό μέγεθος, εμβολοφόρο κινητήρα και εξαρτήματα από διάφορα αεροπλάνα. Σημαντική πειραματική πλατφόρμα για τις παραπέρα εφαρμογές μπορεί να θεωρηθεί και η εργασία του Heinrich Fokker ο οποίος ασχολήθηκε με τα αυτόγυρα σκάφη τα οποία σχεδιαστικά θυμίζουν ελικόπτερα με σημαντική ταχύτητα αναρρίχησης.
Η εμπλοκή της BMW
Μεγάλο ενδιαφέρον έχει το πρόγραμμα FLUGERLRAD της BMW που βασίσθηκε στο αρχικό πλάνο FLUGKREISEL και η επιλογή της να ασχοληθεί ενεργά με την σχεδίαση και κατασκευή ιπταμένων δίσκων. Αν και δεν είναι απόλυτα σαφής η χρονολογική σειρά δραστηριοποίησης διάφορων εταιριών και κρατικών φορέων της Γερμανίας σε αυτή τη μαζική προσπάθεια η εμπλοκή της γερμανικής εταιρίας ξεχωρίζει.
Όσα στοιχεία έχουν δει το φως της δημοσιότητας θέλουν την ομάδα των Habermohl, Schriever και Belluzzo το 1943 μεταφέρεται στα περίχωρα της Πράγας προκειμένου να αρχίσουν τις εργασίες και τις δοκιμές. Ο Belluzzo αποχωρεί κάποια στιγμή από το πρότζεκτ επειδή τον ενδιέφερε κάτι παρεμφερές στη Ιταλία. Πάντως αναφέρεται ως ειδικός στα υλικά που έπαιζαν σημαντικό ρόλο για την κατασκευή των ιπτάμενων δίσκων. Άλλωστε μεταξύ των άλλων θεωρείται ότι χρησιμοποιήθηκαν κράματα τιτανίου και πυρίμαχα κεραμικά υλικά που παραπέμπουν σε μεταγενέστερες τεχνολογίες.
Η ιστορία αναφέρει την διαδοχικά την κατασκευή από την BMW των μοντέλων I V1, I V2, II V1, II V2, II V3 και III V 1. Πρόκειται για δισκοειδούς μορφής σκάφη με μεγάλη οριζόντια τοποθετημένη έλικα η οποία έπαιρνε κίνηση από τα καταλλήλως κατευθυνόμενα καυσαέρια των κινητήρων. Ανάλογα με το στάδιο της πτήσης επιλεγόταν και η κατάλληλη κλίση στα πτερύγια της έλικας. Στα μεταγενέστερα μοντέλα η έλικα συγκριτικά ήταν μεγαλύτερη ενώ διαφοροποιήσεις είχαν γίνει και στις θέσεις και τον αριθμό των κινητήρων.
Ένα σημείο που κάνει εντύπωση είναι ότι στο συγκεκριμένο πρότζεκτ έχει δοθεί σημασία περισσότερο στους κινητήρες και τις δυνατότητες τους να αναπτύξουν ισχυρή ώση και λιγότερο στις πτητικές δυνατότητες της κυκλικής πτέρυγας. Πάντως όσο και αν θέλει κανείς να αποφύγει τους συνειρμούς με τα ΑΤΙΑ και τις σχετικές αναφορές, οι γερμανικοί ιπτάμενοι δίσκοι είχαν στο κέντρο τους ένα θόλο που λειτουργούσε ως καμπίνα ενώ γύρω της αναπτυσσόταν το δισκοειδές σώμα.
Είναι ενδιαφέρον ακόμη ότι τα σκάφη αυτά δεν διέθεταν κατακόρυφο ουραίο πτερύγιο, πηδάλια κλίσης και ύψους-βάθους. Η δικαιολογημένη σκέψη που θέλει την λειτουργία υπολογιστή ταξιδίου για ακριβείς και ασφαλείς χειρισμούς δεν επιβεβαιώνεται μεν ωστόσο υπάρχουν αναφορές για κάποια σχετική συσκευή που διατέθηκε από γερμανική εταιρία.
Πάντως σοβαρά προβλήματα παρουσίασαν οι περισσότερες προσπάθειες πτήσης των μοντέλων της BMW με τις δυσκολίες να εντοπίζονται στην ευστάθεια και την απόδοση των κινητήρων. Και βέβαια καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι η συγκεκριμένη προσπάθεια δεν βασιζόταν σε εξωτικές τεχνολογίες ανύψωσης και προώθησης αλλά σε πολύ πιο συμβατικά μέσα. Ωστόσο γινόταν λόγος για άνοδο έως τα 12.000 μέτρα και ταχύτητα τα 2.000 χιλιόμετρα, δεδομένα που ποτέ δεν επιβεβαιώθηκαν. Με βάση ορισμένες αναφορές η δοκιμή φέρεται να έγινε στις 14 Φεβρουαρίου του 1945 αν και κάποιοι την τοποθετούν νωρίτερα, τον Αύγουστο του 1944.
Οι άλλες προτάσεις
Αρκετά πιο προωθημένη πρόταση είναι αυτή του Ρουμάνου Henrie Marie Coanda ο οποίος προσεγγίζει το ζήτημα προώθηση από διαφορετική σκοπιά. Απορρίπτει τους υψηλής ισχύος κινητήρες και υιοθετεί την τοποθέτηση πολλών μικρών αεροστροβίλων. Τα ακροφύσια τους διατάσσονται στη περίμετρο του σκάφους και φαίνεται να συγχρονίζονται κατάλληλα ανάλογα με τις διάφορες λειτουργίες της πτήσης. Επίσης φέρεται να έχει κάνει λόγο για την χρησιμότητα που μπορεί να έχουν δίνες στην προώθηση.
Ενα βήμα εγγύτερα στην ολοκλήρωση φέρεται να είναι η ιδέα του Viktor Schauberger που θεωρείται ότι είχε άμεση επαφή με τον Χίτλερ. Πολύ συνοπτικά η προώθηση του σκάφους θα γινόταν από ένα μοτέρ παραγωγής δίνης. Δεν ήταν τυχαία η πρόταση του αφού ως δασάρχης θεωρείται ότι είχε μελετήσει τη ροή του νερού και επιπλέον να είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στα σημεία που δημιουργείτο δίνη αναπτύσσονταν δυνάμεις μεγαλύτερες από αυτές που θα μπορούσε να υποθέσει κανείς.
Το πρώτο του μοντέλο ονομαζόταν «Repulsin A» και βασιζόταν σε πρωτότυπο δυσκοειδές μοτέρ το οποίο χρησιμοποιούσε αέρα και νερό από δεξαμενή. Με την κατάλληλη λειτουργία η διάταξη ανάδευε το νερό και τον αέρα και εκτονώνοντας τα προκαλούσε την δημιουργία μίνι κυκλώνα στο κάτω μέρος του σκάφους ο οποίος και είχε την απαραίτητη ισχύ για να το ανυψώσει.
Μάλιστα όσο και αν προκαλούνται και πάλι συνειρμοί προς τα αμφιλεγόμενα ΑΤΙΑ η διαδικασία αυτή φαίνεται να δημιουργεί ισχυρό ιονισμό γύρω από το σκάφος ο οποίος με την σειρά είναι η αιτία για τον αμυδρό φωτισμό που θεωρείται ότι το περιβάλλει. Την κατασκευή του σκάφους φέρεται να έκανε ο μηχανικός Richard Miethe. Αν ευσταθούν οι σχετικές αναφορές τότε το συγκεκριμένο μοντέλο δοκιμάσθηκε με επιτυχία στις 19 Φεβρουαρίου του 1945 ενώ ορισμένοι τοποθετούν την πτήση τον Απρίλιο του 1944.
Ας μην παραβλέψουμε το γεγονός ότι η εργασία ανάπτυξης του συστήματος αυτού αποδίδεται σε ομάδα υπό τον Schauberger που αποτελείται από 20-30 αιχμαλώτους μηχανικούς στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Mauthausen.
Φήμες και δημοσιοποιήσεις
Δυο αντιφατικές πληροφορίες εντείνουν ακόμη περισσότερο την περιέργεια για το όλο εγχείρημα. Από την μια πλευρά είναι ο Βούλγαρος μηχανικός Vladimir Terziski που φέρεται να έχει υποστηρίξει ότι οι Γερμανοί την ιδία περίοδο είχαν καταφέρει να πάνε στη Σελήνη δημιουργώντας εκεί μυστική βάση.
Όσο και αν ακούγεται εξωφρενικό στον ίδιο αποδίδεται ότι όταν κατά τη δεκαετία του ‘50 Αμερικανοί και Ρώσοι πήγαν στο δορυφόρο μας και βρήκαν τις βάσεις αυτές. Οι θέσεις αυτές βεβαίως δεν αντέχουν στη βάσανο της Ιστορίας, τουλάχιστον έτσι όπως την γνωρίζουμε.
Εκείνο πάντως που δεν φαίνεται να αμφισβητείται είναι η συμπάθεια κορυφαίων του Ναζιστικού Κόμματος προς οτιδήποτε μυστικιστικό και στις δυνατότητες που απέρρεαν από την συστηματική εμπλοκή τους σε αυτό. Μηδέ εξαιρουμένης και της θρυλούμενης άντλησης γνώσης από απροσδιόριστες πηγές.
Από την άλλη πλευρά αρχές του΄50 αναφέρεται συνέντευξη του Schriever στο περιοδικό Der Spiegel όπου παρουσίασε τις απόψεις του για ότι σχετικό είχε γίνει με τις προσπάθειες κατασκευής ιπτάμενων δίσκων από τον ίδιο και την ομάδα του στην BMW. Πάντως ο ίδιος δεν είχε φροντίσει να πάρει πατέντα για τα σχέδια του τα οποία θεωρείται ότι έδωσε στους Αμερικανούς χωρίς ποτέ ο ίδιος να δικαιωθεί.
Την ίδια περίπου περίοδο φέρεται να έδωσε στο φως της δημοσιότητας στοιχεία για τα πειράματα στην Ιταλία και την Γερμάνια ο Giuseppe Bellonzo που αναφέρθηκε σε προηγμένο μηχανισμό προώθησης ο οποίος κατά τη διάρκεια του Πολέμου υποτίθεται πως εχρησιμοποιείτο στους δοκιμαστικούς ιπτάμενους δίσκους.
Όπως και να έχει το πλέον σίγουρο είναι ότι η τεχνογνωσία των Γερμανών πέρασε σε άλλα χέρια. Και ας φρόντισαν εγκαίρως να καταστρέψουν όλα τα πειραματικά σκάφη.
THE PRESSROOM Blog H MetaNEWS ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ 
Σχολιάστε