Χαμένες οι θυσίες που επιβάλλει στους πολίτες το Μνημόνιο. Η ελληνική οικονομία είναι πλέον η μοναδική στην Ε.Ε. στην οποία συνεχίζεται η επιδείνωση. Ρεκόρ απαισιοδοξίας στους πολίτες, κραυγές απόγνωσης από εργαζόμενους και μικρομεσαίους. Στο 27% εκτινάχτηκε η αδιευκρίνιστη ψήφος. Απρόθυμοι να θέσουν υποψηφιότητα για περιφερειάρχες οι υπουργοί. Ο πρωθυπουργός καταφεύγει και πάλι στην κινδυνολογία περί χρεωκοπίας για να δικαιολογήσει τα σκληρά μέτρα όπως η αύξηση του πετρελαίου θέρμανσης. Δημοψήφισμα για το Μνημόνιο οι περιφερειακές εκλογές στην Αττική. Ρήγματα στο ΠΑΣΟΚ.Τολμηρό πολιτικό ρήγμα στις δυνάμεις του μνημονίου
ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΒΟΥΤΣΗ
Δεν μας ταιριάζει η αναζήτηση επιλογών απλής καταγραφής και περιφρούρησης του κομματικού – συμμαχικού ποσοστού μας. Αυτή η επιλογή εμφανίζεται ως ασφαλές καταφύγιο για την αποφυγή μιας σχετικής διακινδύνευσης που αντικειμενικά περικλείει η όσμωση με όσες υπαρκτές δυνάμεις αποστασιοποιούνται έμπρακτα από το ΠΑΣΟΚ και εντάσσονται σε μέτωπο ανατροπής των πολιτικών του Μνημονίου
Αποτελεί κοινό τόπο το ότι η περιφέρεια Αττικής, στην οποία ζει περίπου το 1/3 των συμπολιτών μας, είναι το πεδίο στο οποίο θα καταγραφεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα στις προσεχείς περιφερειακές εκλογές.
Μόνο όποιος δεν θέλει να δει και να κατανοήσει τις συνέπειες που θα έχει για την κεντρική πολιτική σύγκρουση που διεξάγεται στο έδαφος της εφαρμογής και των συνεπειών του Μνημονίου στην επώδυνη καθημερινότητα και το ζοφερό μέλλον του λαού μας, δεν βλέπει και δεν αναλογίζεται τις ιστορικές ευθύνες των πολιτικών δυνάμεων όλου του πολιτικού φάσματος για την έκβαση αυτής της μάχης.
Αν, ο μη γένοιτο, το ΠΑΣΟΚ κυρίως και δευτερευόντως οι άλλες δυνάμεις που στήριξαν τυπικά ή στηρίζουν επί της ουσίας το Μνημόνιο, βγουν αλώβητες απ’ αυτή την εκλογική δοκιμασία, οι άμεσες επιπτώσεις στη διαμόρφωση των μετέπειτα πολιτικών εξελίξεων αλλά και – κυρίως – στο ηθικό και τη συνείδηση των πολιτών, την ετοιμότητα και την απόφαση για αγώνες θα είναι βαριές, χωρίς καμία αμφιβολία με ισχυρό αρνητικό πρόσημο.
Η παραπάνω εκτίμηση αποτελεί επίσης κοινή παραδοχή στο δημόσιο διάλογο και τις ενδότερες ζυμώσεις όλων των χώρων της πολύχρωμης αριστεράς. Ταυτόχρονα, ενεργοποιεί τις διεργασίες σε πολύ ευρύτερους χώρους της λαϊκής βάσης των μεγάλων κομμάτων εξουσίας, συνιστά ένα πραγματικό κίνητρο για πολιτική αποστασιοποίηση και τη διαμόρφωση μιας ανταγωνιστικής σχέσης σε νέες και παλιές συλλογικότητες απέναντι στις πολιτικές του Μνημονίου, του «Καλλικράτη», της τρόικας και της ακραία ανάλγητης αντικοινωνικής πολιτικής της κυβέρνησης.
Το αίτημα για ανατροπή αυτών των πολιτικών και της κυβέρνησης γίνεται δεκτό σε μαζική κλίμακα και απαιτεί την πολιτική του εκπροσώπηση για την ανατροπή, προς τα αριστερά, του πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων. Δεν διαφεύγει από κανέναν ο υπαρκτός μείζον κίνδυνος που συνιστά η μεθοδευμένη και υπηρετούμενη από αρκετές δυνάμεις όλου του πολιτικού φάσματος επιχείρηση αποπολιτικοποίησης αυτής της μάχης.
Δεν διαφεύγει επίσης, με βάση και την πρόσφατη εμπειρία των ευρωεκλογών το άκρως αρνητικό ενδεχόμενο η πραγματική οργή και η τάση διαφοροποίησης των πολιτών να ευνουχιστεί και να απορροφηθεί σε μια ιδιότυπα πολιτική αλλά εν τέλει και απολίτικη στάση μαζικής αποχής, μια στάση που θα προσφέρεται για μια εκ του ασφαλούς επικοινωνιακή διαχείριση ενσωμάτωσής της στα επιτελεία του κυβερνώντος και των άλλων κομμάτων του Μνημονίου.
Το δικό μας καθήκον, έτσι όπως έγκαιρα το συνομολογήσαμε με το πρόσφατο συνέδριο και δυστυχώς με την ανάληψη σημαντικού κόστους για την ίδια την συνοχή του κόμματος, καθήκον και προτεραιότητες που επίσης συνομολογήσαμε όλοι μαζί μέσα από επίπονες διαδικασίες πολιτικής ανάταξης του ΣΥΡΙΖΑ και αποτυπώθηκαν στις σχετικές πολιτικές αποφάσεις, είναι προφανώς να αποτραπούν οι παραπάνω κίνδυνοι.
Να διαμορφωθεί μια νέα δυναμική που θα προσδίδει αξιοπιστία στην αριστερά και ελπίδα για νικηφόρους αγώνες στον λαό μας.
Με τις επιλογές μας πρέπει να μορφοποιηθεί αυτή η νέα δυναμική με επίκεντρο το πολιτικό πλαίσιο της εναλλακτικής πρότασης για την ανατροπή των κυβερνητικών πολιτικών και συνακόλουθα με τη σταθερή ενθάρρυνση των διεργασιών στους ευρύτερους χώρους με αναφορά και στη σοσιαλιστική αριστερά. Να δοθεί μια νέα ώθηση στις εξελίξεις προς τα αριστερά.
Το ζητούμενο δεν μπορεί παρά να είναι μια πολιτική δυναμική που θα δίνει την ελπίδα και τη δυνατότητα για μια αυθεντική αντιστοίχηση των έντονων κοινωνικών ζυμώσεων με κινηματικές παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες στο προσεχές διάστημα και με πολιτικές διεργασίες που θα ευνοούν τη σύγκλιση και τη συσπείρωση των δυνάμεων της αριστεράς ενώ ταυτόχρονα θα διαμορφώνουν και το ευρύτερο πολιτικό ρήγμα στον κορμό και την περιφέρεια του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ.
Δυστυχώς ο βαθμός ωρίμανσης, πέραν των κοινών διαπιστώσεων που κατατίθενται σε κάθε ευκαιρία απ’ όλους, μέσα στους χώρους της αριστεράς για την ανάγκη πρωτοβουλιών και πολιτικών ρίσκων που θα υλοποιούν στην πράξη αυτό το καθήκον αποδεικνύεται πολύ μικρός.
Ενώ έχουμε δίπλα μας το ακραίο παράδειγμα της ηγεσίας του ΚΚΕ που απέχει συνειδητά από ενωτικές επιλογές και στο κοινωνικό και το πολιτικό επίπεδο, δεν γίνονται τολμηρές προσπάθειες απ’ όλες τις άλλες δυνάμεις και τους παράγοντες της αριστεράς για να αντισταθμιστεί θετικά αυτή η ιστορικά εγκληματική πολιτική που παράγει διχασμούς και κατακερματισμό της αριστεράς μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς κρίσης που απαιτούν ανοιχτό ορίζοντα στη σκέψη μας και υπέρβαση των μικροκομματικών και παραγοντικών νοοτροπιών.
Δεν μας ταιριάζει σε όσα έχουμε πει και σε όσα έχουμε δεσμευτεί ως δυνάμεις που συγκροτήσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ η αναζήτηση επιλογών απλής καταγραφής και περιφρούρησης του κομματικού – συμμαχικού ποσοστού μας.
Αυτή η επιλογή εμφανίζεται ως ασφαλές καταφύγιο για την αποφυγή μιας σχετικής διακινδύνευσης που αντικειμενικά περικλείει η όσμωση με όσες υπαρκτές δυνάμεις αποστασιοποιούνται έμπρακτα από το ΠΑΣΟΚ και εντάσσονται σε μέτωπο ανατροπής των πολιτικών του Μνημονίου.
Πλην όμως, αυτή η άποψη, είναι απολύτως αναντίστοιχη με την προσδοκία που όλοι μαζί έχουμε καλλιεργήσει με την πολιτική και την ενόραση μας για τις εξελίξεις. Μας καθιστά εν τέλει ανενεργούς πολιτικά, άτολμους και φοβικούς σε προφανή αναντιστοιχία με την ανάγκη η αριστερά να πρωταγωνιστήσει σε μια ριζοσπαστική ανατροπή του πολιτικού σκηνικού.
Αν εμείς οι ίδιοι, αν οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, έχουμε την ευθύνη – και την έχουμε σε μεγάλο βαθμό για το ότι τους προηγούμενους μήνες δεν οργανώσαμε την κοινωνική σύγκλιση και τη δημόσια παρέμβαση των δυνάμεων που αντιστρατεύονται την κυβερνητική πολιτική και ανήκαν ή ανήκουν ακόμα στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, όπως σε άλλες συνθήκες είχαμε πετύχει με τη συσπείρωση γύρω από το αίτημα του 35ωρου και με την αντίθεση στο άρθρο 16 πιο πρόσφατα, αν – επίσης – δεν καταφέραμε να υπάρξει ένα διευρυνόμενο πολιτικό ρήγμα στην κυβερνητική παράταξη στο κοινοβούλιο στις διαδοχικές ψηφοφορίες και μετά το Μνημόνιο, δεν πρέπει να κάνουμε επιλογές αυτοσυντήρησης και στείρας περιχαράκωσης.
Πόσο μάλλον αν αυτές οι επιλογές οδηγούν σε μια νέα έξαρση εμφύλιων αντιπαραθέσεων και διχαστικών συνεπειών.
Αντίθετα θα πρέπει να επιμείνουμε στη διαμόρφωση περισσότερο κρουστικής δυναμικής στον πολιτικό λόγο και τις πρωτοβουλίες μας έτσι ώστε να αναπληρώσουμε το χαμένο έδαφος και να επικοινωνήσουμε τόσο με τις ευρύτερες απογοητευμένες και προβληματισμένες δυνάμεις της ανένταχτης αριστεράς και της νεολαίας όσο και με δυνάμεις και παράγοντες, τοπικά και κεντρικά, που έχουν συνειδητοποιήσει την ανάγκη για συστράτευση στο κίνημα και για μαζική απεμπλοκή από τα ισχυρά εκβιαστικά διλήμματα των εξουσιαστικών μηχανισμών και των πολιτικών στερεοτύπων που συγκροτούν τη ραχοκοκαλιά των δυνάμεων του Μνημονίου.
Οι απόψεις που οδηγούν, πέραν των προθέσεων, σε προφανή στασιμότητα προσεγγίζουν το παρόν κορυφαίο ζήτημα επιλογών για το πώς θα δοθεί η μάχη στην περιφέρεια της Αττικής, μέσα από μια έωλη διαπίστωση ότι «τώρα δεν είναι δυνατόν να υπάρξει πολιτικό ρήγμα στη σοσιαλδημοκρατία» κι από μια συνακόλουθη επιλογή, απολύτως αμφιλεγόμενη ως προς την ιστορική της επιβεβαίωση με όρους κοινωνίας, ότι «εν πάση περιπτώσει όσοι θέλουν να αποδεσμευτούν από τον «σοσιαλιστικό» χώρο και να στρατευθούν σε ένα αντιμνημονιακό μέτωπο της αριστεράς ας έλθουν να μας βρουν, αυτοί στον ΣΥΡΙΖΑ και οι μέχρι τώρα εκλογείς του ΠΑΣΟΚ στην κάλπη».
Όταν μάλιστα αυτές οι απόψεις ολοκληρώνονται ως επιλογή και ως πρόταση με την ταυτοποίησή τους σε ένα και μοναδικό κορυφαίο στέλεχος του δικού μας χώρου με αποκλεισμό και αποθάρρυνση οποιασδήποτε άλλης λύσης τότε γίνεται προφανής η καθ’ όλα αρνητική επιβίωση μιας σωτηριολογικής προσέγγισης που πολώνει αντί να ενώνει.
ΔΕΘ και 29η Σεπτεμβρίου στην κορυφή της ατζέντας του ΣΥΡΙΖΑ
Ζαγάρας Κ.
Ήδη έχει ξεκινήσει σε όλη την Ελλάδα η πολιτική καμπάνια του σχήματος για τα δύο κινηματικά γεγονότα, ενώ στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι, σύμφωνα με τα στελέχη του, η μαζική συμμετοχή των εργαζομένων και της νεολαίας, προκειμένου να δοθεί το σαφές μήνυμα ότι δεν τελείωσε τίποτα με την ψήφιση του Μνημονίου και του ασφαλιστικού – εργασιακού νόμου από την κυβερνητική πλειοψηφία.
Επίσης οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ επιθυμούν να συμβάλουν αποφασιστικά στον δεύτερο κύκλο αντιπαράθεσης του εργατικού κινήματος με το Μνημόνιο και τις πολιτικές που απορρέουν από αυτό.
Ταυτόχρονα «πυκνώνουν» οι περιοδείες του ΣΥΡΙΖΑ με βουλευτές, καθώς και κλιμακίων από τις παρατάξεις του στους χώρους εργασίας, ενώ τις ημέρες της ΔΕΘ συνδικαλιστικά στελέχη θα περιοδεύσουν σε εργασιακούς χώρους της Θεσσαλονίκης.
Στην πόλη της Μακεδονίας επίσης θα πραγματοποιηθεί ημερίδα με θέμα τις επιπτώσεις του ασφαλιστικού – εργασιακού νόμου στους εργαζόμενους και την απάντηση των συνδικάτων και της αριστεράς, ενώ προετοιμάζονται συμβολικοί ακτιβισμοί.
Επιπλέον θα γίνει κοινή συνεδρίαση της επιτροπής εργατικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ με την αντίστοιχη της Θεσσαλονίκης και με άλλα εργατικά στελέχη από όλη την Ελλάδα στις 12 του μήνα στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης.
Όσον αφορά τη μετακίνηση των Αθηναίων διαδηλωτών προς τη Θεσσαλονίκη, τα λεωφορεία ξεκινούν στις 11 Σεπτεμβρίου στις 7.30 π.μ. από το άγαλμα Αθηνάς στο Πεδίον του Άρεως και επιστρέφουν το βράδυ της ίδιας μέρας στις 11 μ.μ. Λεωφορεία αναχωρούν και την επόμενη ημέρα στις 11 π.μ.
Τέλος το ραντεβού της συγκέντρωσης για την κινητοποίηση είναι στις 6.30 μ.μ. στο άγαλμα Βενιζέλου στις 11 Σεπτεμβρίου, ενώ η προσυγκέντρωση των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς στις 6 μ.μ. Εγνατία και Βενιζέλου γωνία.
Κ.Ζ.
Ο δεύτερος γύρος του «Καλλικράτη»
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Ο κόσμος της αριστεράς, οι εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι της, δεν έχουν καμιά υποχρέωση να παρακολουθούν τους πολύπλοκους βυζαντινισμούς των ηγεσιών και, καθώς το αυτοδιοικητικό περιεχόμενο των εκλογών του Νοεμβρίου είναι ισχνότατο, έχουν κάθε λόγο να αναζητήσουν διέξοδο για τη δυσφορία τους σε κάθε πρόσφορο μέσο διαμαρτυρίας
Τι ακριβώς θα κάνουν οι ψηφοφόροι της αριστεράς στον δεύτερο γύρο των εκλογών του «Καλλικράτη»; Το ερώτημα, κατά κανόνα, προκαλεί φλύκταινες σε ηγεσίες, μέλη και οπαδούς των κομμάτων της αριστεράς για λόγους γνωστούς: είναι ο πάγιος μηχανισμός εκβιασμού και υφαρπαγής της ψήφου εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που διεκδικούν το ελάχιστο δικαίωμα στην αυτόνομη πολιτική και ιδεολογική έκφραση όσων θεωρούν ότι αποτελούν συμφέροντα και ενδιαφέροντά τους.
Το ΠΑΣΟΚ για δεκαετίες αναδείχτηκε απαράμιλλος χειριστής των εκβιαστικών διλημμάτων, που στην περίπτωση της αυτοδιοίκησης αφορούσαν τον δεύτερο γύρο, ενώ στις βουλευτικές εκλογές επικεντρώνονταν στον κίνδυνο της ακυβερνησίας. Τέτοιο θέμα δεν υπάρχει στις εκλογές του Νοέμβρη, όχι μόνο γιατί είναι αυτοδιοικητικές.
Και η χώρα ως επικράτεια, και οι περιφέρειες και οι δήμοι έχουν μια σταθερή κυβέρνηση, τουλάχιστον μέχρι το 2013. Την κυβέρνηση ΔΝΤ – Ε.Ε.- ΕΚΤ.
Καθώς, μάλιστα, τόσο οι νέοι περιφερειάρχες όσο και οι δήμαρχοι των θηριωδών δήμων του «Καλλικράτη» θα εξαρτώνται απόλυτα από το πρόγραμμα δραστικών περικοπών που επιβάλλει το επικαιροποιημένο Μνημόνιο (πάνω από 3 δισ. ευρώ για τους δήμους μέχρι το 2013), οι θεωρητικώς αναβαθμισμένοι τοπικοί άρχοντες έχουν να διαχειριστούν εξουσία φτώχειας, μιζέριας και παρακμής που προοιωνίζονται είτε συγκρούσεις με την κεντρική εξουσία είτε με τις τοπικές κοινωνίες.
ΑΛΛΑ, και χωρίς την κηδεμονία του Μνημονίου, της τρόικας και του οικονομικού στραγγαλισμού που συνεπάγονται, ο «Καλλικράτης» είναι μια εξαιρετικά αντιδραστικής έμπνευσης «μεταρρύθμιση», που συρρικνώνει τη δημοκρατία, στεγανοποιεί την εξουσία από τις οχλήσεις της τοπικής κοινωνίας και ακυρώνει τις δυνατότητες της αριστεράς και άλλων δυνάμεων να δώσουν δείγματα της εναλλακτικής τους πολιτικής, έστω και στο επίπεδο ενός δήμου.
ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ, αν δεν είχε μεσολαβήσει το σοκ της χρεωκοπίας και της ύφεσης, ο «Καλλικράτης» θα είχε ξεσηκώσει θύελλες αντιδράσεων όχι μόνο από τους επαγγελματίες τοπικούς άρχοντες που χάνουν ευκαιρίες να στήσουν τις πελατειακές τους μηχανές, αλλά και από τα πιο ζωντανά κύτταρα των τοπικών κοινωνιών που μπορούν να προκαλέσουν μικρά ή μεγαλύτερα ρήγματα στην καταθλιπτική ηγεμονία των κομμάτων εξουσίας.
Ωστόσο, ο δηλητηριώδης συνδυασμός Μνημονίου και «Καλλικράτη» σχεδόν εκμηδενίζει τις δυνατότητες αποχρώσεων στον εκλογικό χάρτη, ιδιαίτερα στις περιφέρειες, και τις περιορίζει δραματικά στους νέους δήμους.
ΤΑ ΣΤΕΝΑ περιθώρια εναλλακτικής έκφρασης των ψηφοφόρων επιδεινώνει ακόμη περισσότερο ο τρόπος που επιδρά στην πολιτική συγκυρία η διαδικασία «ελεγχόμενης χρεωκοπίας» της χώρας.
Παρ’ ότι το κυβερνών κόμμα βρίσκεται σε τραγική θέση και ενώπιον αδιεξόδων στη διαχείριση της ύφεσης (χαρακτηριστική η μαζική άρνηση υπουργών και βουλευτών να είναι υποψήφιοι), η Ν.Δ. αδυνατεί ν’ αποτελέσει πόλο διαμαρτυρίας, οι όμορες δυνάμεις της είναι εκτεθειμένες στην υπόθεση Μνημόνιο, ενώ στα αριστερά του πολιτικού φάσματος εμφανίζεται η γνωστή- επιεικώς τραγική- εικόνα: ετεροπροσδιορισμοί, αποσύνθεση, αέναη διαφοροποίηση, αδυναμία διαχείρισης και προσώπων και πραγμάτων, βεντέτες αγνώστου πολιτικού περιεχομένου.
Μόνο το ΚΚΕ- έστω και με την εύκολη λύση των «καθαρών ψηφοδελτίων»- φαίνεται ικανό να συσσωρεύσει μέρος της ριζοσπαστικής διαμαρτυρίας.
ΦΥΣΙΚΑ, ο κόσμος της αριστεράς, οι εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι της, δεν έχουν καμιά υποχρέωση να παρακολουθούν τους πολύπλοκους βυζαντινισμούς των ηγεσιών της και, καθώς το αυτοδιοικητικό περιεχόμενο των εκλογών του Νοεμβρίου είναι ισχνότατο, έχουν κάθε λόγο να αναζητήσουν διέξοδο για τη δυσφορία τους σε κάθε πρόσφορο μέσο διαμαρτυρίας: στην αποχή, στην αντισυμβατική ψήφο, σε μια ψήφο τιμωρητική για την κυβέρνηση του Μνημονίου.
Και το ίδιο υποθέτω ότι σκέπτονται να κάνουν χιλιάδες άλλοι ψηφοφόροι, αντιμέτωποι με το φάσμα της φτώχειας και της ανεργίας. Η Ν.Δ., παρά τα προβλήματα συνοχής, το ‘πιασε το υπονοούμενο και ενισχύει ρητορικά με κάθε τρόπο τη λογική της ψήφου «με το Μνημόνιο ή ενάντιά του».
Και, διόλου τυχαία, οι συλλογικές εκφράσεις του αστικού χώρου, οι επιχειρηματικές ενώσεις, οξύνουν κι αυτές την κριτική τους κατά πολιτικών του Μνημονίου.
ΕΠΟΜΕΝΩΣ, για να επανέλθω στο αρχικό ερώτημα, το δίλημμα του δεύτερου γύρου για την όλη την αριστερά δεν μπορεί να απαντηθεί αυτή τη φορά με τον καθιερωμένο αγνωστικισμό. Το κυριότερο πολιτικό όφελος της κοινωνίας από αυτή την αναμέτρηση είναι να στερηθεί η κυβέρνηση την ευκαιρία, την Κυριακή του δεύτερου γύρου, να μεταφράσει έναν «πράσινο» εκλογικό χάρτη ως έγκριση ή ψήφο ανοχής στο Μνημόνιο. Να εισπράξει ένα ηχηρό μήνυμα απόρριψης, σαν να ήταν υποψήφιοι περιφερειάρχες όχι οι κ. Σγουρός, Αρναουτάκης ή Χατζημιχάλης, αλλά οι κ. Τόμσεν, Ντερούς και Μαζούχ της τρόικας.
Τι θα υποδείκνυε απέναντι σ’ αυτούς τους υποψηφίους η αριστερά; Ας υποδείξει μια ενιαία, μαζική έκφραση καταδίκης τους (την αποχή, το λευκό, το άκυρο, τους αντιπάλους υποψηφίους- αρκεί να μην είναι δεδηλωμένοι υποστηρικτές του Μνημονίου). Αφού αδυνατεί να τα βρει στον πρώτο γύρο, ας τα βρει στον δεύτερο. Και να μην ακούσω περί «νερού στον μύλο της δεξιάς»…
Η 3η του Σεπτέμβρη του Γ. Παπανδρέου
ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ
Ότι πιο αντιδραστικό, πιο σκοτεινό, πιο ευφάνταστα αντιδημοκρατικό, πιο άδικο κοινωνικά, στη νεότερη διαδρομή της Ελλάδας φέρει συχνότερα την υπογραφή του ΠΑΣΟΚ από την υπογραφή της Ν.Δ.
Του καταλογίζουν πολλά από πολλές μεριές, αλλά παραλείπουν κάτι πολύ σημαντικό, αν και είναι κοινό μυστικό: Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι βαρετός στον ρόλο του πρωθυπουργού. Εντελώς βαρετός. Χωρίς εκείνο το spirit του παλιού ΠΑΣΟΚ, που το έφαγε από καιρό η γάτα.
Χωρίς τη ρητορική δεινότητα και την ερωτική λαϊκότητα του μπαμπά του, χωρίς την αύρα σοσιαλισμού και ζιβάγκο των πρώτων δεκαετιών, χωρίς το ακατανίκητο ταλέντο του Κινήματος να συνδέεται με τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία της δικτατορίας και της μεταπολίτευσης, να γοητεύει τη μεσαία τάξη, να βαφτίζει το κρέας ψάρια, κι ας είχε περί πολλού τη Ρίτα Σακελλαρίου (οι σαραντάρες ίσον με δύο εικοσάρες) κι όχι τον Εμμανουήλ Ροΐδη. Χωρίς έστω τη λογιστική οργανωτικότητα του Σημίτη.
ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ όμως ο Γιώργος, η εποχή φταίει. Αν και για πολλές δεκαετίες Γιωργάκης με ανάδοχο του υποκοριστικού τον ίδιο τον πατέρα του και τους φίλους του, δεν ήταν πάντα έτσι. Μια χαρά ήταν κι αυτός σαν νέος, ακόμα και σαν νέος βουλευτής και υπουργός για όσους τον θυμούνται.
Και ροκ άκουγε, και Θεοδωράκη, και τα μαλακά ναρκωτικά συμπαθούσε και τους γκέι υπερασπιζόταν και μάζευε γύρω του radicals και αμφισβητούσε το κατεστημένο. Αλλά κολύμπησε πολλά χρόνια με το ρεύμα του ΠΑΣΟΚ και στο ρεύμα μέσα στο ΠΑΣΟΚ λειάνθηκε σιγά-σιγά και ανεπαισθήτως με τόσες διαψεύσεις και τόσα εφικτά, ξεθύμανε, πώς το λένε, και βγήκε από μέσα του αυτό που είναι σήμερα.
ΕΤΣΙ, αν το έφηβο, που εξελίχθηκε σε ώριμο και μεταλλάχτηκε σε άσχημα γερασμένο ΠΑΣΟΚ, που φούσκωνε μέχρις ένα σημείο τα πανιά του με συνθήματα και ανέμους κοινωνικού και ιδεολογικού ριζοσπαστισμού, δικαιούται να φέρει το χριστιανικό όνομα Ανδρέας, το σημερινό ΠΑΣΟΚ των ξεθυμασμένων συνθημάτων, της εξουσίας για την εξουσία, της τρόικας και της χρήσης των ιδεών δίκην ταμπόν για το κολύμπι τις δύσκολες μέρες δικαιούται να φέρει το χριστιανικό όνομα Γιώργος.
Ο ΑΓΙΟΣ της 3ης του Σεπτέμβρη λατρεύεται βέβαια ακόμα, αλλά τώρα λατρεύεται από ένα Κίνημα που προσκυνά ταυτόχρονα και το όσιο Μνημόνιο και έχει κάνει λάστιχο το δικό του εφικτό προσπαθώντας χωρίς κανένα παλιό πάθος και καμιά καινούργια λέξη να συνδέσει τον σοσιαλισμό με το ΔΝΤ, τον Τρισέ με τον Μαρξ και την επιδρομή εναντίον εισοδημάτων και δικαιωμάτων με τη μεγάλη μεταρρυθμιστική του ατζέντα.
Αυτό δηλαδή που κάποτε ζούσε ως λαϊκός σεισμός και παπανδρεϊκός θρίαμβος, τώρα φυτοζωεί ως ήττα, μιζέρια, ισοπέδωση και καλαμπούρι. Κι αυτή τη σκοτεινή, ξενέρωτη, εξουσιαστική, ξεθυμασμένη και υποτακτική πλευρά του ΠΑΣΟΚ εκφράζει και προσωποποιεί ο Γιώργος Παπανδρέου.
ΑΝ ΤΟ ΚΑΛΟΣΚΕΦΤΕΙ κανείς και χωρίς να χρειάζεται να κάνει παραχωρήσεις σε θεωρίες συνωμοσίας, η ελληνική κοινωνία δεν γνωρίστηκε και δεν επηρεάστηκε μόνο από τις φωτεινές πλευρές (τον ήλιο!) του ΠΑΣΟΚ που υμνείται αυτές τις μέρες των γενεθλίων του. Γνωρίστηκε, επηρεάστηκε και καθορίστηκε και από τις σκοτεινές του πλευρές, που επιμελώς κρύβονται στη γενέθλια τούρτα.
Ό,τι πιο αντιδραστικό, πιο σκοτεινό, πιο ευφάνταστα αντιδημοκρατικό, πιο άδικο κοινωνικά, στη νεότερη διαδρομή της Ελλάδας, φέρει συχνότερα την υπογραφή του ΠΑΣΟΚ από την υπογραφή της Ν.Δ., συχνά μάλιστα το συνυπογράφουν και οι δυο.
Άγριες λιτότητες, διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, διόγκωση του χρέους και του ελλείμματος, ρουσφέτια, αποκέντρωση της διαφθοράς, σήψη και σκάνδαλα, άθλιοι εκλογικοί νόμοι, συμβιβασμοί με τα μεγάλα συμφέροντα, με τους ξένους επικυρίαρχους, με την Εκκλησία, διαπλοκή, νέα τζάκια, ποταμοί προνομίων και διευκολύνσεων στο αδηφάγο κεφάλαιο, γιγάντωση της επιχειρηματικότητας με κρατικό χρήμα, ιδιωτικοποιήσεις, εκμαυλισμός και ξεχαρβάλωμα μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων, κι άλλα ων ουκ έστι αριθμός πιστώνονται στο ΠΑΣΟΚ.
ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ αυτή η σκοτεινή πλευρά του Κινήματος βάζει φαρδιά πλατιά την υπογραφή της στην τελική κοινωνική, πολιτική, πιθανώς και εθνική κατεδάφιση. Αυτό το ΠΑΣΟΚ της τελικής λύσης, που δεν έχει ανάγκη φυσικά ούτε από ιδέες, ούτε από συνθήματα, ούτε από πάθος, ούτε από ριζοσπαστικές ανοησίες, που είναι βαρετό στη μονοτονία του yes και πάλι yes και ξανά yes, που έχει αναγορεύσει σε πολιτική του τις υπαγορεύσεις των εταίρων πάσης φύσεως και αντικατέστησε τη διακήρυξη της 3 του Σεπτέμβρη με το Μνημόνιο, βρήκε φυσικά στον Γιώργο Παπανδρέου τον ηγέτη που του αξίζει.
Να μας ζήσουν!
Επιτέλους, θα πληρώσουν;
Κάρης Κ.
Η συνεχής διαρροή αντιφατικών σεναρίων από το υπουργείο Οικονομικών για αυξήσεις του ΦΠΑ ή του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης δεν είναι μόνον επικοινωνιακή τεχνική, αλλά κυρίως αποκαλύπτει απειλή εκτροχιασμού των εσόδων, δηλαδή του προϋπολογισμού, δηλαδή της πορείας εκτέλεσης του Μνημονίου, δηλαδή του ισχύοντος σήμερα συστήματος δανεισμού της χώρας.
Ισχυρές πολιτικές και οικονομικές αντιστάσεις στη δίκαιη κατανομή των βαρών – Πολύ δύσκολη η επιχείρηση σύμπλευσης ΝΔ και δυνάμεων της αριστεράς με βάση ένα κοινό αντι-μνημονιακό μέτωπο
Το κλίμα στα κυβερνητικά επιτελεία είναι πρόδηλα διαφορετικό από την εικόνα αυτοπεποίθησης που καλλιεργούνταν έως και τις αρχές Αυγούστου.
Η υστέρηση εσόδων του πρώτου επταμήνου, οι πιέσεις της τρόικας, που ανεκάλυψε τώρα και τους πλούσιους που δεν πληρώνουν, η κατανόηση των σοβαρών επιπτώσεων από τη μετάταξη πολλών προϊόντων στο 23% του ΦΠΑ άλλαξαν τα δεδομένα. Αναμενόταν αυτή η εξέλιξη εφόσον υπήρξε τουλάχιστον καθυστέρηση (ίσως και σκόπιμη αναβλητικότητα) στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής.
Σχετικές επισημάνσεις έχει έγκαιρα κάνει η Δημοκρατική Αριστερά, αλλά μόλις τον Αύγουστο άρχισαν να ασχολούνται με τη μη καταβολή του ΦΠΑ και τη σκανδαλώδη ανοχή απέναντι σε εύπορους μεγαλοφειλέτες.
Το άμεσο, το πρώτο κεντρικό πρόβλημα της υπερχρεωμένης Ελλάδας είναι αν θα πληρώσουν εκείνοι που επί δεκαετίες κατάφερναν – και δυστυχώς πολλοί καταφέρνουν ακόμη – να μην συνεισφέρουν ενώ συγχρόνως απολαμβάνουν προνομίων, εξυπηρετήσεων και άλλων πελατειακών ρυθμίσεων.
Μόνον έτσι τα βάρη θα κατανεμηθούν στοιχειωδώς δίκαια. Θα χτυπηθεί δυναμικά, αποφασιστικά παντού η παραοικονομία και η φοροδιαφυγή; Αν αυτοί δεν πληρώσουν όσα τους αναλογούν με βάση το εισόδημα και την περιουσία τους, θα πλήττεται όλο και περισσότερο -με μειώσεις και έμμεσους φόρους- η αμοιβή, το εισόδημα της εργασίας, ο μισθός και η σύνταξη. Με αποτέλεσμα την υπερβολική συρρίκνωση της ζήτησης.
Οι αντιστάσεις είναι πράγματι ισχυρές. Και στην οικονομική δραστηριότητα και στο πολιτικό πεδίο. Στην οικονομία η αντίδραση εκδηλώνεται με τη μετακύλιση των συνόλου των αυξήσεων των έμμεσων φόρων στην τιμή εκτινάσσοντας τον τιμάριθμο – έτσι πλήττονται κι άλλο μισθοί και συντάξεις και ακυρώνεται η επιδίωξη μείωσης του κόστους παραγωγής. Επίσης εκδηλώνεται με τη χαμηλή απόδοση του ΦΠΑ από τις επιχειρήσεις. Η αποτυχία του κυβερνητικού σχεδιασμού δεν κρύβεται.
Αντιστάσεις στη δίκαιη κατανομή των βαρών εκδηλώνονται και στο πολιτικό πεδίο. Με πρωτεργάτη την ηγεσία της Ν.Δ. αναπτύσσεται η άποψη ότι με ένα “άλλο μείγμα” θα γλυτώναμε από τα μέτρα του Μνημονίου. Όποιος θέλει τους πιστεύει…
Όμως για το κρίσιμο δεν λέει τίποτα. Πότε και πώς θα αποκατασταθεί η σύνταξη των χαμηλοσυνταξιούχων, θα αποκατασταθεί η αμοιβή – όχι τα πελατειακά συμπληρώματα – των δημοσίων υπαλλήλων; Ποιος θα πληρώσει δεν μας το λέει η ηγεσία της Ν.Δ., ουσιαστικά εννοεί όπως και τώρα.
Γι’ αυτό είναι πολύ δύσκολη η επιχείρηση σύμπλευσης Ν.Δ. και δυνάμεων της αριστεράς με βάση ένα κοινό αντι-μνημονιακό μέτωπο. Δε μπορεί παρά να είναι αντίθετες με τη Ν.Δ. οι στοχεύσεις του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, όσο κι αν τα λόγια προκαλούν σύγχυση.
Η δίκαιη κατανομή των βαρών είναι θεμελιώδης για να αρθεί το κεντρικό (όχι βεβαίως το μόνο) αίτιο της δημοσιονομικής κρίσης: ο άδικος, πελατειακός χαρακτήρας του φορολογικού συστήματος. Είναι και σταθερό βήμα για την υλοποίηση ενός διαφορετικού αναπτυξιακού μοντέλου που θα ενισχύει την παραγωγική δραστηριότητα και δεν θα τροφοδοτεί την παραοικονομία ή την κερδοσκοπία.
Υπάρχει η προσπάθεια και μέσα σε αυτές τις συνθήκες να διατηρηθεί το ίδιο σύστημα απομύζησης δημοσίων πόρων στο όνομα του συνθήματος της ανάπτυξης. Το δίδαγμα είναι καθαρό. Η συσσώρευση χρεών στο Δημόσιο είναι αποτέλεσμα της πελατειακής διαχειρίσεώς του.
Μια χρηστή διαχείριση του Δημοσίου θα κρατούσε χαμηλά σε διαχειρίσιμα επίπεδα το δημόσιο χρέος. Αλλά το επίπεδο κατανάλωσης – ιδιαίτερα της πολυτελούς- δεν θα μπορούσε να στηρίζεται στη παραγωγική ικανότητα της χώρας και θα επέβαλλε διόγκωση του ιδιωτικού δανεισμού.
Οι έχοντες και οι διοικούντες τη χώρα αυτό κατάφεραν – να φορτώσουν στο σύνολο, στο Δημόσιο, υπέρογκες δαπάνες καταναλωτικές. Αυτό δεν μπορεί πια να συνεχιστεί.
Η χώρα έχει ανάγκη ανασυγκρότησης της παραγωγικής της δραστηριότητας – και πέραν του γάλακτος και του γιαουρτιού. Στις σημερινές συνθήκες δραματικής υποχώρησης της αποταμίευσης, τραπεζικής δυσκολίας ακόμη και στην τρέχουσα ρευστότητα, μόνον οι δημόσιες επενδύσεις και βεβαίως οι ξένες επενδύσεις μπορούν να υπάρξουν.
Η κυβέρνηση έχει κυριολεκτικά εξαφανίσει τις δημόσιες επενδύσεις – σε περίοδο που δεν ανθούν και οι ξένες. Πρόκειται για θεμελιώδες λάθος που θα το πληρώσει η χώρα για πολλά χρόνια. Είναι επείγουσα η αλλαγή πορείας. Και εδώ γυρίζουμε πάλι στα έσοδα.
Επενδυτές στα ερείπια!
Χρήστου Δημήτρης
Χωρίς αντίπαλο δέος, δηλαδή ισχυρή εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης και εξόδου από τα δεσμά της υποτέλειας, ουδόλως ενοχλείται η εξουσία, αν οι μισοί από μας δεν πάνε στις εκλογές να ψηφίσουν.
Τι άλλο να γράψουμε για την οικονομία; Κραυγάζουν όλοι οι αριθμοί. Μεσοβδόμαδα ανακοινώθηκαν τα στοιχεία εξαμήνου για τις εισηγμένες στο Χρηματιστήριο Αθηνών (Χ.Α.) εταιρείες. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού που οι ζημιογόνες επιχειρήσεις είναι περισσότερες από τις κερδοφόρες.
Το τελικό αποτέλεσμα για 265 ισολογισμούς δίνει ζημιές μετά φόρους ύψους 1,37 δισ. ευρώ έναντι κερδών 2,995 δισ. ευρώ στο αντίστοιχο εξάμηνο του 2009.
Με βάση τα στοιχεία της χρηματιστηριακής εταιρείας Πήγασος ΑΕΠΕΥ από τους 265 ισολογισμούς οι ζημιογόνες εταιρείες είναι 144, με 50 εξ αυτών να εμφανίζουν αύξηση ζημιών, 30 να εμφανίζουν μείωση και 57 να επιστρέφουν σε ζημίες. Οι ζημιογόνες εταιρείες αποτελούν πλέον την πλειονότητα (54%), εξέλιξη πρωτοφανής για τα δεδομένα της αγοράς.
ΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ στοιχεία του ΤΕΕ δείχνουν πως η οικοδομική δραστηριότητα τον Αύγουστο, σε σύγκριση με το αντίστοιχο διάστημα του προηγούμενου έτους παρουσίασε βύθιση κατά 32,4%. Όλοι πάνω κάτω γνωρίζουμε πόσοι παραγωγικοί κλάδοι και πόσα επαγγέλματα συμμετέχουν στον τομέα των κατασκευών και τι σημαίνει αυτή η κατρακύλα.
Τα πρώτα ανεπίσημα στοιχεία από την περίοδο των θερινών εκπτώσεων, κάνουν λόγο για μείωση του τζίρου των εμπορικών καταστημάτων κατά 25% σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο. Για να μην γίνω βαρετός, αφού κάθε βδομάδα συζητάμε τα ίδια περίπου πράγματα, η κατάσταση είναι δραματική.
ΣΥΜΦΩΝΑ με αμερικανικές εκθέσεις το “φακελάκι” και το ρουσφέτι κοστίζουν στην Ελλάδα 20 δισ. ευρώ ετησίως. Αυτό σημαίνει πως η πρώτη μέριμνα της χώρας θα έπρεπε να ήταν να εξαλείψει αυτά τα φαινόμενα και έτσι να προστατεύσει απώλειες που αγγίζουν το 8-10% του ΑΕΠ.
Αντί γι’ αυτό, η Ελλάδα περικόπτει συντάξεις και μειώνει μισθούς, αυξάνει τους φόρους και τρομοκρατεί τους πολίτες δημιουργώντας ένα κράτος καταρρακωμένων ψυχολογικά και εξαντλημένων οικονομικά Ελλήνων, οι οποίοι έχουν κάθε λόγο να περιμένουν χειρότερες ημέρες αφού η πιθανότητα αυτές να έρθουν, αν συνεχίσουμε στον δρόμο που βαδίζουμε σήμερα, είναι ιδιαίτερα αυξημένες, έγραψε ο διευθυντής της Ελληνικής Κοινότητας Τεχνικής Ανάλυσης (ΕΚΤΑ) κ. Παναγιώτου στην ιστοσελίδα “Σοφοκλέους 10” και αναρωτήθηκε.
Κάθε χώρα που επιλέγει ένα σχέδιο για τη διάσωση της οικονομίας της, πρέπει να έχει έτοιμο ένα εναλλακτικό σενάριο στην περίπτωση που τα πράγματα δεν εξελιχθούν όπως ελπίζει. Ποιο είναι το εναλλακτικό σενάριο στην περίπτωση της Ελλάδας;
ΕΔΩ ΔΕΝ υπάρχει καν σενάριο και ζητάς αγαπητέ κύριε να υπάρχει και σενάριο ρεζέρβα; Ποιοι είμαστε νομίζεις, η Γερμανία ή μήπως η Δανία; Αυτή την εποχή στην Ελλάδα των τηλεοπτικών ειδήσεων, υπάρχουν δύο μεγάλα θέματα. Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης και η διαταγή της Μαριλίζας ότι απαγορεύεται το κάπνισμα.
Μάλιστα για να πετύχει το μέτρο, ώστε να ξεκολλήσει από τον πάτο των δημοσκοπήσεων η κ. Μαριλίζα, και ας κλείσουν εκατοντάδες ακόμα μαγαζιά, θα βγουν στους δρόμους ολόκληρης της χώρας, μέρα – νύχτα 9.500 κυνηγοί καπνιστών! Πλούσιο κράτος η Ελλάς, έχει να πληρώνει τόσους νοματαίους για να μας κυνηγάνε.
ΔΗΛΑΔΗ θέλουν να μας πουν, πως αν βρούμε υπουργούς που εκτελούν τις εντολές της τρόικας καλύτερα από τους προηγούμενους και αν εξασφαλίσουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο στον κ. πρωθυπουργό, καθαρίσαμε; Χοντρό το δούλεμα, αλλά χωρίς αντίπαλο δέος, δηλαδή ισχυρή εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης και εξόδου από τα δεσμά της υποτέλειας, ουδόλως ενοχλείται η εξουσία, αν οι μισοί από μας δεν πάνε στις εκλογές να ψηφίσουν.
ΑΣΠΡΙΣΑΝΕ τα μαλλιά μου περιμένοντας να δω μια αριστερά που να αντιλαμβάνεται τον ρόλο και τις ευθύνες της απέναντι στους Έλληνες, που να έχει καταλάβει σε ποιο κόσμο ζει, όπως ζητούσε με απόγνωση και ο Ζοζέ Σαραμάγκου. Αρχίζω και συμβιβάζομαι με την ιδέα, από αυτά που βλέπω, πως μάλλον δεν θα προλάβω τέτοια αριστερά σαν αυτήν που έχω στο μυαλό μου.
Μοιραία οι πολίτες, όπως δείχνουν οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις, προτιμούν να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους με το ΚΚΕ. Σου λέει, ούτως ή άλλως ανεφάρμοστα πράγματα λέει, αλλά τουλάχιστον είναι κόμμα, με μέση, αρχή και τέλος.
Τι μπορούμε να κάνουμε για να εμποδίσουμε τις διασπαστικές πολιτικές και ενέργειες όταν απουσιάζει η γενναιότητα, η υπευθυνότητα και η σύνεση; Πώς να αντιμετωπίσουμε, παραμένοντας ψύχραιμοι, σοβαροί και υπεύθυνοι την πολιτική εγωπάθεια στελεχών του χώρου, που ο καθένας τους έχει το αλάνθαστο σενάριο – συνταγή – δρόμο, για τον σοσιαλισμό, όταν η πατρίδα μας καταρρέει με πάταγο;
d.xristou@avgi.gr
THE PRESSROOM Blog H MetaNEWS ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ 
Σχολιάστε