Η αφύπνιση των πολιτών

Toυ ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΡΟΥΚΑΚΗ [@]→{proukakisc@gmail.com}

Διαδρομές AUTO ΤΥΠΟΣ [Ιούλιος 2005]

Όσοι θεωρούν ότι στις δημοκρατικές κοινωνίες μπορούν να αποφασίζουν ερήμην των πολιτών λαμβάνουν το μήνυμα που συχνά είναι πολύ οδυνηρό. Το συντριπτικό όχι της Γαλλίας και της Ολλανδία στο ομογενοποιημένο συνταγματικό χάρτη αποδεικνύει περίτρανα πως τα αντανακλαστικά λειτουργούν σε οτιδήποτε θελήσει να καθυποτάξει τα οικονομικώς ασθενέστερα στρώματα. Η άρνηση εκατομμυρίων ανθρώπων να αποδεχτούν το τελεσίγραφο μιας ελίτ που βαθμιαία θα καταργούσε κάθε έννοια κοινωνικού κράτους ισοπεδώνοντας οτιδήποτε αφορά την παροχή εργασίας και τις παροχές βάσει θεσμοθετημένων κανόνων έχει πολλούς αποδέκτες.

Σε αναζήτηση της συνείδησης…

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΡΟΥΚΑΚΗ [@]→{proukakisc@gmail.com}

Όσο και αν ενδεχομένως εμφανίζεται να έχει υποχωρήσει η διαμάχη περί ύπαρξης ψυχής και της περιοχής στον εγκέφαλο όπου πιθανόν να βρίσκεται, η αντιπαλότητα ανάμεσα στους θετικιστές επιστήμονες και σε εκείνους που υποστηρίζουν την ύπαρξη της, παραμένει ισχυρή. Η επιστήμη έχοντας αποτύχει να την εντοπίσει στρέφεται σε περίπλοκους μηχανισμούς και δομές του εγκεφάλου που αποτελούν την βάση για να γεννηθούν τα σύνθετα συναισθήματα και η περί αυτογνωσίας αίσθηση.

Το μεγάλο ρήγμα παραμένει ενεργό

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Κάποτε έλεγαν πως όταν η Αμερική φταρνίζεται, ο κόσμος όλος παθαίνει πνευμονία. Στις μέρες μας αυτό δεν είναι και τόσο βέβαιο, αλλά όταν φταρνίζονται μαζί η Αμερική και η Κίνα, τότε ουδείς μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Κάτι παρόμοιο συνέβη το τελευταίο τριήμερο. Τα συμπτώματα ταυτόχρονης εξασθένισης της ανάπτυξης στις δύο μεγάλες χώρες μπορεί να μην ήταν ιδιαίτερα βαριά, αλλά επανέφεραν στο προσκήνιο την ανησυχία ότι τα χειρότερα, για την παγκόσμια οικονομία, ενδεχομένως δεν βρίσκονται πίσω μας.

Τεχνοεπιστήμη και γεωγραφίες της πρόσληψης των περιβαλλοντικών κινδύνων

Του Γιωργου Μπαλια και του Τακη Νικολοπουλου

ΑΥΓΗ

Είναι πλέον γνωστό ότι στις σύγχρονες μετανεωτερικές «κοινωνίες της διακινδύνευσης» ή «του ρίσκου» οι κίνδυνοι κατασκευάζονται, επιβάλλονται και αποτελούν καθολικό διακύβευμα με επιπτώσεις δυνητικά μη αντιστρεπτές. Είναι εξίσου αποδεκτό ότι η αξιολόγηση και η γνώση αυτών των νέων δυνητικών κινδύνων (π.χ. γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί, νανοτεχνολογία, ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, νέα φάρμακα, νέα τρόφιμα κ.ά.) από την επιστήμη και πιο συγκεκριμένα την «τεχνοεπιστήμη» (την –άμεσης χρήσης και άμεσης οικονομικής αποδοτικότητας– εργαλειακή μεταλλαγή της επιστήμης, που την καθιστά «ορθολογική κατά το μέσον», σύμφωνα με τη διάκριση του Μαξ Βέμπερ), δεν είναι βέβαιες και οριστικές.

Πρόσκληση για θεατρικό «μαραθώνιο» 12 ωρών μαζι με τους «Δαιμονισμένους»

Tης ΣΤΕΛΛΑΣ ΧΑΡΑΜΗ [@]→{scharami@e-typos.gr}

EΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ→ πολιτισμός/  θέατρο

Οταν το 1967, σε ηλικία 30 ετών, ανέβαζε το πρώτο του θεατρικό έργο – τον «Σωσμένο» του Έντουαρντ Μποντ – ο Πέτερ Στάιν ίσως δεν προσδοκούσε ότι θα εξελιχθεί σε έναν από τους πιο επιδραστικούς σκηνοθέτες του ευρωπαϊκού θεάτρου και των ημερών του. Γόνος εύπορης οικογένειας, άρχισε να ανδρώνεται σε μια εποχή που η πατρίδα του σπαρασσόταν από το μεταπολεμικό χάος – κρίση που δεν άργησε να επηρεάσει δραματικά και τον ίδιο καθώς ο πατέρας του κατηγορήθηκε για συνεργασία με το ναζιστικό καθεστώς.